II. If you ever feel alone - don't, You were never on your own...

 Kilka kolejnych dni było dla mnie okresem dość dużej melancholii. Dużo zastanawiałem się nad całym swoim życiem. I uświadomiłem sobie wiele rzeczy. Jakby chociaż to, że nigdy tak naprawdę nie próbowałem szukać swojej rodziny, jedynych krewnych, których obecnie mogę posiadać. Po śmierci Harry'ego poczułem, jakbym stracił wszystko. Dosłownie wszystko. Nie chodzi tylko o to, że był on moją jedyną rodziną, lecz o to, że teraz nie było już żadnej stabilności w moim życiu. Mimo, że nadal miałem wspaniałych przyjaciół, to czułem się dość osamotniony.
  W piątek,  czyli trzy dni przed powrotem do Hogwartu razem z Niallem oraz Taylor udaliśmy się na ulicę Pokątną w celu zrobieniu zakupów. Pierwszym sklepem, który odwiedziliśmy był sklep z książkami. Musieliśmy kupić niektóre nowe. Następnie sklep z artykułami typowo magicznymi, kociołki, nowe pióra. Gdy te sprawy zostały załatwione, poszedłem z Niallem, bo Tay miała się spotkać z koleżankami, do Magicznej Szafy. Zdecydowanie musiałem kupić sobie nowe ubrania. Co prawda nie miałem za wiele pieniędzy, ale na odzież powinno wystarczyć. Weszliśmy do środka i przywitał nas zapach nowości. Charakterystyczny zapach czegoś co nie było jeszcze używane. Od razu ruszyliśmy w stronę ubrań i następne dwie godziny spędziliśmy na poszukiwaniu odpowiednich strojów. Ja kupiłem dwie pary rurek dżinsowych, czarne oraz szare, kilka t-shirtów, dwie bluzy oraz kurtkę. Niall zrobił podobne zakupy. Po zapłacenia miłej pani ekspedientce, zmniejszyliśmy torby, schowaliśmy do kieszeni i ruszyliśmy do sklepu sportowego, czyli inaczej: sklep z miotłami. Osobiście nie byłem jakimś wielkim fanem latania i gry w quidittcha. Nie lubiłem i tyle. Za to Niall wręcz uwielbiał, a ja jako wierny przyjaciel go wspierałem. Weszliśmy i blondyn od razu podszedł do najnowszego modelu na wystawie. Przyglądał mu się z tak wielkim uczuciem w oczach, że aż mnie to poraziło. Podszedłem do niego i objąłem od tyłu.
- Chyba się zakochałeś, co? - zachichotałem cicho, obserwując go.
- Jest taka śliczna. - powiedział cicho, dotykając drewnianej powłoki, a ja zacząłem się śmiać. - No i z czego się chichrasz? - burknął chłopak i uderzył mnie na żarty w brzuch. Zacząłem śmiać się jeszcze bardziej.
- Oj Niall, Niall. Kupię Ci ją na urodziny, okej? - zamruczałem i przytuliłem go.
- Naprawdę? - szepnął podekscytowany.
- Tak. Jeśli starczy mi galeonów to kupię. - obiecałem mu i ucałowałem czule w czoło.
- Proszę, proszę. Kogo my tu mamy. - usłyszałem szyderczy głos tuż za sobą.  Przymknąłem oczy i zacząłem błagać, żebym tylko się przesłyszał. Westchnąłem cicho i puściłem blondyna, powoli się odwracając. Przede mną stał w całej swej okazałości, znienawidzony przeze mnie uczeń Hogwartu wraz ze swoją świtą.
  Louis Tomlinson - wysoki szatyn, o lazurowych oczach, delikatnych kościach policzkowych, ogólnie dość kobiecej urodzie. Czysto krwisty. Wyznający zasadę, iż kto nie jest z rodzin czarodziejskich nie powinien mieć wstępu do świata magii. Jeden z najbogatszych uczniów, a raczej bratanek najgorszego profesora w całej szkole. I oczywiście znajdował się w jego domu. Bratanek Snape'a. Ślizgon. A tuż za nim stał Zayn Malik oraz Stan Lucas. Obaj byli jego przyjaciółmi. Głównie z nimi trzymał się w szkole. Pierwszy z nich był dość szczupłym brunetem, o brązowych oczach oraz dużej ilości tatuaży na swym umięśnionym ciele. Ciche zauroczenie mego najlepszego przyjaciela. A ten drugi.. no cóż. Wysoki szatyn, ciemne oczy, gra w quidittcha na pozycji szukającego. Chodzi z uroczą dziewczyną, Lily. Osobiście nie mam pojęcia co ona w nim wodzi.
- Tomlinson. - warknąłem cicho.
- Styles. Jak miło Cię znowu widzieć. - zaśmiał się sarkastycznie. Wywróciłem oczami.
- Czego chcesz? - zapytałem prosto.
- Ależ niczego. Przyszedłem po prostu zapytać co u Ciebie słychać. - mruknął. 

- Bo Ci uwierzę. Czego do cholery chcesz Tomlinson? - warknąłem.
- Niczego, Styles. Chciałem tylko zapytać czy to prawda, że jesteś odpowiedzialny za śmierć Pottera? - zapytał, a ja zamarłem i wpatrywałem się w niego. Co? Czy on właśnie powiedział..? Ale..?
- Spierdalaj Tomlinson. - odezwał się nagle Niall. Spojrzałem na niego z wdzięcznością.
- No co? Chciałeś się tylko dowiedzieć prawdy. Czy faktycznie Styles wydał go Czarn..
- Zamknij pysk i wypierdalaj stąd! - warknął po raz kolejny blondyn i podszedł do chłopaka, odpychając go mocno. Ten tylko prychnął, po czym poprawił swoją kurtkę i warknął.
- I tak się dowiem prawdy. A wtedy będziesz skończony! - wysyczał mi w twarz, po czym wyszedł razem ze swą świtą. Stałem tam i wpatrywałem się w zamknięte za nim drzwi. Nie wiedziałem co mam zrobić. Co powiedzieć. Czy on naprawdę mógł sądzić, że mogłem zrobić coś swojemu kuzynowi? Jedynej rodzinie? Jedynej osobie, która podtrzymywała mnie przed totalnym zwariowaniem? Jak on mógł tak pomyśleć?
- Harry? – usłyszałem. Powoli spojrzałem na swojego przyjaciela, który wpatrywał się we mnie z współczuciem w oczach. – Już spokojnie. Wszystko będzie dobrze. Znajdźmy Taylor i wróćmy do domu.
- Okej. – szepnąłem cicho i wyszliśmy, chcąc znaleźć naszą przyjaciółkę.

~ * ~

- Tak powiedział!? On chyba zwariował! – wykrzyczała Taylor, gdy wieczorem siedzieliśmy w salonie, pijąc gorącą czekoladę.
- Najwyraźniej kasa siadła mu na mózg jeszcze bardziej niż zawsze. – mruknął Niall.
- Ale dlaczego rozpuszczają takie plotki? Kto to w ogóle rozpowiedział?! Przecież Harry nie miał nic wspólnego ze śmiercią Pottera! Ba! Tym bardziej nie wydałby go Voldemortowi. – mówiła dziewczyna.
- Przestań! Nie wypowiadaj jego imienia! – wykrzyczał Niall.
- Dalej się go boisz? – odezwałem się pierwszy raz tego wieczora. Blondyn spojrzał na mnie niepewnie.
- To nie tak. Po prostu tyle czasu żyliśmy w strachu przed nim, że teraz nie mogę zrozumieć, iż on naprawdę może nie żyć. Ciągle nie mogę tego zaakceptować. Czuję przed tym strach i tyle. - powiedział cicho chłopak i spuścił wzrok w dół. Westchnąłem cicho i podszedłem do niego, przytulając go mocno.
- Wszystko już dobrze kochanie. - szepnąłem czule.  - Nie bój się. Pamiętaj zawsze Cię obronie. A jego już nie ma. Nic Ci nie zagraża. Naprawdę. - chłopak pokiwał głową i przez chwilę siedzieliśmy w ciszy.
- Harry? - usłyszałem nagle głos Maury.
- Tak? - uniosłem na nią swój wzrok.
- Przyszedł do Ciebie list. Z Ministerstwa.  - powiedziała cicho, przyglądając mi się.
- Z Ministerstwa? - zapytałem zdziwiony, biorąc od niej kopertę.
- Tak. Przyszedł dziś popołudniu. - wyjaśniła i wyszła. Wzruszyłem ramionami i wyjąłem kartkę ze środka, czytając ją pobieżnie.
- O ja pierdziele. - szepnąłem po przeczytaniu listu.

- Co się stało,  Hazz? Czego od ciebie chcą? -  zapytał Niall, widząc szok na mojej twarzy.
- Jutro odwiedzi nas sam Minister Magii, aby odczytać przede mną testament mojego kuzyna. - szepnąłem zszokowany.
- O ja. - mruknęła Taylor, obserwując mnie.
- Ta. Jutro o godzinie 10 rano.
- Czyli się wzbogacisz. - zachichotał blondyn. Uśmiechnąłem się lekko i skinąłem głową.
- Nie spodziewałem się. - mruknąłem cicho.
- No, a komu innemu miałby coś przepisać, jak nie tobie. Jesteś jego jedyną rodziną. - wyjaśniła dziewczyna. - A teraz ruszać się,  idziemy spać. - zarządziła i posłusznie wstaliśmy, idąc do sypialni Irlandczyka.

~ * ~

- Nie denerwuj się tak. - próbowała uspokoić mnie Tay.
- Zaraz przybędzie tutaj sam Korneliusz Knot. Jak mam się nie denerwować?! - jęknąłem, poprawiając marynarkę, którą miałem na sobie. Byłem naprawdę zestresowany tym co miało się stać. Chodziłem po salonie, ciągle spoglądając na zegar. Zostało jeszcze dziesięć minut. Westchnąłem i usiadłem na fotelu, jednak wstałem z niego pięć sekund później.
- Na litość boską! Uspokój się Harry! - zarządziła blondynka. - Usiądź choć na chwilę, bo przez ciebie kręci mi się już w głowie. - warknęła i popchnęła mnie na fotel. Westchnąłem cicho.
- Przepraszam. Po prostu stresuje się tym wszystkim. - potarłem twarz dłonią, przeczesując włosy.
- Wszystko będzie okej. - powiedział Niall i nagle z kominka państwa Horan wyszedł sam Minister Magii w kłębach dymu i zielonych płomieni. Natychmiast wstałem i podszedłem bliżej.
- Dzień dobry. - powiedziałem do mężczyzny.

- Ach Harry. Witaj. - powiedział pan Knot i otrzepał swoją szatę, po czym podał mi swą dłoń. Ścisnąłem ją i powiedziałem, wskazując na fotel.

- Proszę. Niech Pan usiądzie. - zajął wskazane miejsce, po czym ściągnął swój melonik z głowy. Wziął swą mini walizkę i wyjął z niej czarną teczkę. Usiadłem na przeciwko niego, a Taylor i Niall stanęli za mną. 

- Więc Harry. Jak już wiesz, przybyłem tu aby odczytać testament, sporządzony przez Twego kuzyna, Harry'ego Pottera. Z racji tego, iż nie miał on żadnej rodziny poza Tobą, a Ty jesteś jeszcze nie pełnoletni, dokumenty zostały przekazane mi, abym umożliwił Ci zapoznanie się z nimi. Więc, czy możemy przejść do odczytania? 

- Tak, oczywiście. - powiedziałem cicho. Pan minister otworzył teczkę i wydobył dokumenty. 

 

Ja, Harry Potter, ostatni ze Szlachetnego rodu Potterow, syn Lily i Jamesa, chciałbym wszystkim oznajmić swoją ostatnią wolę. Dodam, że skoro jestem już martwy to mam nadzieję, iż udało mi się uwolnić świat Magii od czarnych mocy Lorda Voldemorta.

Po pierwsze: Hedwigę, którą kochałem ponad wszystko i była moją towarzyszka przez całe, dość trudne życie, chciałbym przekazać Hagridowi. Wierzę, że zajmie się nią jeszcze lepiej niż ja.

Po drugie: Błyskawica, który była bardzo trafionym prezentem od mego ojca chrzestnego, chciałbym podarować memu przyjacielowi, Ronowi Weasley'owi,  którzy na pewno dobrze ją wykorzysta.

Po trzecie: cały majątek znajdujący się w mojej skrytce zostaje oddany w posiadanie mojemu wspaniałemu kuzynowi Harry’emu Stylesowi razem z domem w Dolinie Godryka.

Po czwarte: mój tajny projekt nad którym pracowałem ostatnimi laty, chcę przekazać mojej wiernej przyjaciółce Hermionie Granger. Wiem, że dobrze się tym zaopiekujesz i doprowadzisz do końca. 

Na koniec dodam tylko, żebyście nie smucili się moją śmiercią. Jeśli pokonałem mego wroga, śmierć ta był taka, jaką chciałem zginąć. 

Harry Potter

 

Pan Minister skończył czytać, po czym schował dokumenty i podał mi dwa klucze. Do domu i skrytki w banku. Spojrzałem na to niepewnie i wziąłem do ręki. 

- Tak więc. To wszystko, Harry. Przyjmij moje najszczersze kondolencje. Pan Potter był i zostanie na zawsze kimś bardzo ważnym w świecie Magii. - uścisnął mi dłoń, po czym pożegnał się i po chwili zniknął w płomieniach, w kominku. Westchnąłem cicho i opadłem na fotel.

- No to ładnie. - mruknął Niall i usiadł naprzeciwko. Wpatrywałem się w klucze, leżące w mojej dłoni.

- Dostałem dom. I skrytkę. - mruknąłem, ciągle lekko zszokowany. Potarłem skroń. - Chcę tam pojechać. - oznajmiłem nagle. 

- Co? - powiedziała zaskoczona Taylor.

- Chcę zobaczyć ten dom. Udam się tam jutro. Bo pojutrze wyjeżdżamy. Nie chcę by był pusty albo przynajmniej jakoś go trzeba będzie zabezpieczyć. - powiedziałem cicho, obracając przedmiot w dłoni. 

- Mamy jechać z Tobą? - zapytał Niall.

- Nie trzeba. Dam sobie radę. - uśmiechnąłem się delikatnie. - Ale teraz jestem zmęczony. - westchnąłem. 

- Idziemy do łóżka? - zapytał Niall. 

- Ty go już tak do łóżka nie ciąg. Bo pomyślę, że chcesz mu coś zrobić. - zachichotała blondynka.

- Nie bój się. Nie dam się zgwałcić. - zachichotałem cicho. - Ale tak. Poszedłbym jeszcze pospać. 

- To chodź. - skinął na mnie, po czym wstałem i ucałowałem Taylor w policzek. 

- Dziękuję. - szepnąłem i razem z przyjacielem poszedłem do jego sypialni. Gdy tylko przekroczyłem próg, rzuciłem się na świeżą pościel. Przymknąłem oczy, rozkoszując się świeżym zapachem. Nagle poczułem dłonie na ramionach, które powoli masowały moją napięta skórę. 

- Mm.. Ty zawsze wiesz czego mi potrzeba. - westchnąłem z uśmiecham. 

- Dbam o Ciebie. To wszystko. - powiedział blondyn i powoli zjeżdżał dłońmi na moje plecy, a następnie boki. 

- Mmm... tak mogę umierać. - szepnąłem zadowolony. Po chwili poczułem usta chłopaka tuż przy moim uchu, gdzie delikatnie gryzły i ssały moją skórę. Westchnąłem cicho i przymknąłem powieki. Jego usta powoli zeszły niżej, na moją szyję i powoli całowały skórę.  - Mm... Niall. - szepnąłem czule. Chłopak powoli odwrócił mnie przodem do siebie i usiadł na moich biodrach, całując moje usta. 

- Co ty na to.. - szepnął. - .. abym przygotował nam kąpiel... z dużą ilością bąbelków... płynem zapachowym.. i zrobię Ci masaż?  - zamruczał w moje wargi, wsuwając dłonie pod moją koszulę. 

- Mm.. to bardzo kuszące. - szepnąłem w jego usta i złapałem go za pośladki. Blondyn pisnął i zachichotał cicho, schodząc ze mnie. 

- Za dziesięć minut w mojej łazience. - po czym musnął moje usta i poszedł z stronę łazienki. Uśmiechnąłem się lekko i opadłem na poduszki, przymykając oczy. Cóż. Zdecydowanie kochałem swojego przyjaciela. Zawsze wie czego mi potrzeba i jak poprawić mi humor. Jest kimś naprawdę wyjątkowym w moich oczach. Zdjąłem spodnie, koszulę, skarpetki i buty, w samych bokserkach idąc do łazienki. Gdy przekroczyłem próg, do moich nozdrzy dotarł wspaniały zapach wanilii i czekolady. W pomieszczeniu unosiła się para, a mój przyjaciel właśnie pozbawiał się ubrań. Podszedłem i objąłem go od tyłu. 

- Kocham Cię Niall. - szepnąłem mu do ucha.

- Ja Ciebie też. Jesteś najlepszym przyjacielem na świecie. - powiedział. 

- Wiem. - zaśmiałem się i rozebrałem nas do końca, po czym weszliśmy do wody. Usiadłem miedzy nogami chłopaka, opierając plecy o jego klatkę piersiową. - Mm.. jak przyjemnie. - westchnąłem. Po chwili poczułem dłonie chłopaka na moim brzuchu i odprężyłem się całkowicie. To było to.

~ * ~

- Na pewno chcesz się tam przenieść sam? - zapytała Taylor po raz setny już tego ranka. Wzniosłem oczy do góry, modląc się o cierpliwość. 

- Tak. Dam sobie radę. - powtórzyłem któryś już raz. Dziewczyna mruknęła coś pod nosem.

- Masz być ostrożny! - powiedział Niall, patrząc mi w oczy.

- Będę. Obiecuję. - ucałowałem dziewczynę w policzek, po czym przytuliłem chłopaka i wszedłem do ich kominka. 

- Potterland! - powiedziałem wyraźnie i rzuciłem w siebie pył, po czym zniknąłem w zielonych płomieniach. Poczułem to znajome uczucie w brzuchu, gdy nagle natrafiłem na barierę. Tak jakby zatrzymałem się wewnątrz kominka i nie mogłem wejść dalej. Spanikowałem, miotając się w celu uwolnienia. Nagle coś przyszło mi do głowy i zamknąłem oczy, skupiając się po czym przemówiłem mową węży.

- Wpuść mnie. - i w tym momencie poczułem jak wypadam z kominka na wypastowana podłogę. Podniosłem się, otrzymując szatę i wyciągnąłem różdżkę, tak na wszelki wypadek  zupełnie. Powoli rozejrzałem się po pomieszczeniu. Znajdowałem się właśnie w salonie. Był w jasnych kolorach fioletu. Na środku stał niewielki stolik, a wokół niego pięć foteli ze skóry. Na ścianach wisiały obrazy przedstawiające przodków mego kuzyna. Jego rodzice, Lily i James, jego ojciec chrzestny - Syriusz. Na innej ścianie portret byłego dyrektora szkoły - Albusa Dumbeldora. Obok niego zaś dwa obrazy przedstawiające mężczyznę i kobietę. Podszedłem bliżej, chcąc się im przyjrzeć, lecz przerwał mi to hałas dobiegający z pomieszczenia obok. Natychmiast uniosłem różdżkę i powoli ruszyłem w tym kierunku. Niepewny, przepełniony strachem wychyliłem się zza rogu i już chciałem rzucać zaklęcie, gdy dostrzegłem domowego skrzata, który ścierał kurze z rzeźb w pomieszczeniu. 

- Och boże. - szepnąłem, a mały stworek, aż podskoczył w miejscu, obracając się i rzucając we mnie jakaś klątwę, ale zdążyłem zrobić unik. 

- O mój boże! Panicz Harry! Ja najmocniej przepraszam! Nic panu nie jest?! - zapytała skrzatka, podbiegając do mnie. 

- Nie. Wszystko okej. Przepraszam, nie chciałem Cię wystraszyć. - powiedziałem delikatnie. - Byłaś skrzatką mojego kuzyna? Jak masz na imię? - zapytałem, przyglądając jej się. Miała na sobie sukieneczkę w kolorze pudrowego różu, do tego pantofelki i opaskę na głowie. 

- Tak. Pan Harry był moim właścicielem. Nazywam się Milla. Po jego śmierci, zostałam sama z tym wszystkim i czekałam, aż się pan zjawi, sir. - powiedziała, kłaniając mi się lekko. Speszyłem się trochę. 

- Och. Więc, teraz ja jestem twoim panem i tak teraz się zastanawiam co z Tobą zrobić. Przecież nie będziesz tu sama siedziała przez całe dziesięć miesięcy. - powiedziałem i usiadłem na krześle. 

- No cóż. Zrobię co sobie Pan zażyczy. A tym czasem, niech pan się rozejrzy, a ja przygotuję coś do jedzenia. - skinęła w moim kierunku i zniknęła. Westchnąłem, przeczesując włosy dłonią. No ładnie. Mając szesnaście lat dorobiłem się domu, majątku i skrzata. Rozejrzałem się po korytarzu, dostrzegając kilka rzeźb oraz obrazy z krajobrazami. Ruszyłem dalej. Na parterze znalazłem jeszcze obszerną kuchnie, gdzie krzątała się Milla. Posłałem jej uśmiech i ruszyłem dalej oraz znalazłem piwniczkę, ale nie schodziłem tam. Schodami udałem się na piętro. Zaglądnąłem do pierwszego pomieszczenia, który okazał się być sypialnią mojego kuzyna. Łóżko było idealnie zaścielone, uchylone okna oraz poukładane ubrania w szafie. Westchnąłem cicho i poszedłem dalej. Minąłem dużą łazienkę oraz gabinet Harry'ego i wszedłem do ostatniego pomieszczenia. Moja sypialnia. Podszedłem do łóżka i przejechałem dłonią po pościeli. Westchnąłem cicho i usiadłem na brzegu. Przyglądałem się pomieszczeniu, skanując wszystko wzrokiem. Podszedłem powoli do szafy i otworzyłem ją, widząc puste pulki, wszystkie oprócz jednej. Na najwyższej spoczywało średniej wielkości pudełko. Sięgnąłem po nie i położyłem na stoliku, zdejmując pokrywę. W środku znalazłem stosik zdjęć. Wziąłem je do ręki i usiadłem w fotelu, przeglądając je. Było wiele przedstawiających Harry'ego oraz jego przyjaciół, rodzinę. Nagle zaintrygowało mnie jedno z nich. Był na nim mój kuzyn w objęciach wyższego od niego mężczyzny. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie był to Dracon Malfoy. Największy wróg mego kuzyna. Siedzieli na huśtawce, patrząc sobie w oczy. Uśmiechnąłem się niepewnie. Czyli byli razem? Może bardzo się kochali. To dobrze, bo oznacza to, że Harry nie był samotny przed śmiercią. Ktoś o niego dbał, troszczył się. Odłożyłem fotografię i wziąłem kolejną, zamierając. Przedstawiała ona mnie. Mnie... w ramionach kobiety o długich, ciemnych włosach, dużych oczach, szerokim uśmiechu. Tuż za nią stał mężczyzna. Wysoki, dość szczupły. Obejmował nas ramionami, szeroko się uśmiechając. Odwróciłem fotografię, czytając. 

- Anne, Harry i Ray. 1994r. - czyli.. to moi rodzice? Ale jak.. och boże.

- Paniczu Harry. Obiad gotowy. - usłyszałem nagle glos skrzatki. Potrząsnąłem głową i schowałem zdjęcia do środka, pomniejszając pudełko i schowałem je do kieszeni, po czym zszedłem do kuchni. 

- Już nakładam. - powiedziała Milla i po chwili przede mną pojawił się talerz pełen zupy. Spożywałem posiłek w spokoju, zastanawiając się nad czymś. 

- Millo? - zapytałem po skończonym daniu.

- Tak?

- Bo tak się zastanawiałem. Może na czas gdy ja będę w szkole, przeniosłabyś się do domu mego przyjaciela Nialla, żeby nie siedzieć tu tak sama. - zaproponowałem. - I wpadałabyś tu raz w tygodniu sprawdzić czy wszystko okej. Nie chce, byś siedziała tu sama. - westchnąłem. 

- Zrobię co pan każe. - powiedziała. 

- To może idź spakuj się i za chwilę byśmy ruszyli do domu państwa Horan. Temu domowi nic nie będzie. Pole magiczne wokół jest silne i nie przedostanie się tutaj nikt, kto nie ma pozwolenia oraz nie zna języka wężów. A samej będzie Ci tutaj smutno i samotnie. - wyjaśniłem. 

- Co sobie tylko panicz życzy. - pstryknęła palcami, sprzątając, po czym zniknęła. Rozejrzałem się po kuchni, wchodząc z niej i znowu trafiłem do salonu. Mój wzrok po raz kolejny trafił na obrazy pary, której nie znałem. I nagle wszystko stało się tak jasne. Szybko wyjąłem zdjęcie z kieszeni i porównałem postaci z niego, do tych z obrazu. To byli Ci sami ludzie. To byli moi rodzice. Przyglądałem się im. Bardzo przypomniałem swego tatę. Miał delikatne loczki na głowie i zielone, iskrzące się oczy. Zaś po mamie miałem uśmiech. W identyczny sposób marszczyła czoło. Uśmiechnąłem się smutno. Czy byłem, aż tak złym dzieckiem, że mnie nie chcieli? Dlaczego porzucili mnie tak? Malutkie dziecko. 

- Jestem gotowa. - usłyszałem nagle za sobą. Odwróciłem się i dostrzegłem skrzatkę, z małą walizeczka w dłoni. 

- Zatem chodźmy. - powiedziałem i po sprawdzeniu każdego pomieszczenia, okna i szpary, udaliśmy się do domu Nialla. 

________________________________________________

 

Cześć i czołem, kochani moi!! Co u Was słychać? Bo u mnie jak na razie okeej. Jestem właśnie po kościele, wczoraj miałam osiemnastkę u kuzynki, a dziś idę na festyn. Uhuhuu xD Ale wracając do pisania. Dziękuję Wam bardzo za 8 komentarzy pod pierwszym rozdziałem. Bardzo motywujące, choć widzę, że nie polubiliście Nialla i Harry'ego razem xD ale to tylko chwilowe, spokojnie. Dziękuję również za ponad 1050 wyświetleń! Jesteście wspaniali, serio! Cudownie cudowni!! Więc, cieszy mnie również to, że mam tak dużo osób do informowania! Mam nadzieję, że chociaż tu zaglądacie ;) A więc, zostawcie swoją opinię także pod tym rozdziałem, Wasze słowa bardzo mnie motywują ;) Kocham Was! Komentujcie, polecajcie, czytajcie! Następny za tydzień! ;) kocham <3